Δεκέμβρης

Ηδη έχει περάσει ένας χρόνος απο τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε που ποτήρι. Ένα ποτήρι που γέμιζε καθημερινά με αστυνομικές αυθαιρεσίες, ανεργία, φτώχεια, ανέχεια, μαύρη και επισφαλή εργασία, ''εργατικά ατυχήματα'', νεκρούς μετανάστες, σκάνδαλα, περιθωριοποίηση και κάθε λογής βία.



Μπροστάρηδες στην εξέγερση του Δεκέμβρη οι μαθητές, εκείνοι οι 15χρονοι ΄΄αλήτες΄΄, ΄΄βάνδαλοι΄΄, ΄΄προβοκάτορες΄΄ που με αστείρευτο πάθος, πηγαίο αυθορμητισμό και ανεξάντλητη ενέργεια κατάφεραν να κατακτήσουν του δρόμους, να κλονίσουν το κατεστημένο και να τρομάξουν αρκετές κυβερνήσεις, δηλώνοντας πως οι εικόνες από την Ελλάδα είναι εικόνες από το πολύ κοντινό μέλλον.



Πέρα όμως από τη νεολαία της Ελλάδας, υπήρξε και μαζική συμμετοχή από μετανάστες. Ήμασταν, ίσως το πιο μαχητικό κομμάτι της εξέγερσης. Μεμονωμένοι, ανοργάνωτοι, αυθόρμητοι, οργισμένοι. Αφήσαμε τις δικτατορίες του υπαρκτού σταλινισμού και ήρθαμε στις δυναστείες των οικογενειών. Κάποιοι ξέφυγαν από τη φυλακή της Λωρίδας της Γάζας, άλλοι από τους εμφυλίους της Σομαλίας και του Ιράκ, πολλοί από το ρημαγμένο Αφγανιστάν. Δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε, αλλά ένα κόσμο να κερδίσουμε.



Για κάποιος από εμάς η Δεκεμβριανή εξέγερση ήταν ένας δεύτερος Φλεβάρης του 92, όπως τότε που γκρεμίσαμε το άγαλμα του Χότζα στα Τίρανα, μια άλλη Ανοιξιάτικη εξέγερση του 97, μια νέα Ιντιφάντα, με τους δικούς της όρους, κανόνες και παραμέτρους. Ο Δεκέμβρης δεν μπορούσε να κατευθυνθεί, να καπελωθεί ή να περιοριστεί σε στενά πλαίσια γιατί ήταν μια κραυγή για τα 18 χρόνια βίας, περιθωριοποίησης, εκμετάλλευσης, καταπίεσης και εξευτελισμού.



Ο Δεκέμβρης ήταν οι μέρες για τα δεκάδες ΄΄μεμονωμένα περιστατικά΄΄ και τους δολοφονημένους από μπάτσους και αγανακτισμένους πολίτες, για τους εκατοντάδες νεκρούς μετανάστες στα σύνορα, στα τμήματα, στους χώρους εργασίας. Εκείνες τις μέρες δώσαμε τη δίκη μας απάντηση στη καθημερινή κρατική βία, που μένει αναπάντητη και ατιμώρητη, στους εξευτελισμούς στα σύνορα της Κακαβιάς, στα λιμεναρχεία της Σάμου και στα τμήματα της Ομόνοιας, στις απελάσεις, στις παράνομες φυλακίσεις, στους ξυλοδαρμούς, στις άδικες αποφάσεις δικαστηρίων. Μιλήσαμε τη μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν ΄΄εκείνοι΄΄.



Ο Δεκέμβρης ήταν το βήμα για να μιλήσουμε όσοι 18 χρόνια τώρα δεν είχαμε φωνή. Ήταν για τα ολυμπιακά έργα, τη Μανωλάδα, τον ιδρώτα των γονιών μας, τη μαύρη εργασία, τα ατελείωτα 8ωρα στις γραμμές μαζικής παραγωγής, για τους ΄΄παράνομους΄΄ στο κέντρο στο Βαθύ, για το τρέξιμο που κάνουμε τόσα χρόνια για να ανανεώσουμε τις άδειες παραμονής.



Αυτές οι μέρες ήταν για τους περιθωριακούς, τους αποκλεισμένους, τους λαθραίους, για αυτούς που μιλάνε σπαστά ελληνικά. Ήταν για αυτούς που πεθαίνουν καθημερινά στο Αιγαίο, τους τσιγγάνους στο Ζεφύρι, τους Αφγανούς στον Άγιο Παντελεήμονα, τους τοξικομανείς της Ομόνοιας, τους άστεγους της πλατείας Εξαρχείων. Αυτές οι μέρες ήταν όλων μας.





Για τον Έντισον, τον Λουάν, τον Τόνυ, τον Μοχάμεντ, τον Αλέξη, την Κωσταντίνα


'Ενας Μετανάστης